Duimt u mee?

Fingers crossed!

Een onaangename ontdekking...

Ik ben een beetje van mijn melk.

Eén van onze loopeendjes is gewond. Het lijkt alsof ze aangevallen is.
Loopeenden hebben normaal gezien een rechte nek. Ons meisje haar nek staat -zo ontdekte ik deze morgen- helemaal scheef.

Ze loopt nog rond maar niet zo vrolijk als anders. Ze eet nog maar het gaat moeizaam.
Ik kijk de kat nog eventjes uit de boom. Ze komt er misschien nog door....

De loopeenden en de brandganzen komen niet altijd even goed overeen. Maar dat onze brandganzen een loopeend zo zouden toetakelen, lijkt mij vergezocht.

Zouden (muskus)ratten de boosdoeners kunnen zijn? Een vos zou zijn prooi toch doodbijten en/of meenemen en/of opeten, dacht ik. Een marter lijkt mij uitgesloten. Het is hier niet echt landelijk.

Het wordt alleszins tijd dat de dader geïdentificeerd wordt. Er zijn al genoeg doden en gewonden gevallen. De natuur kan wreed zijn maar dit is een ongelijke strijd. Onzen hof is geen buffet.

De nieuwe grasmachine

Zou't ge hem geen vijf frank geven?
Onzen Ed krijgt hier zo weinig eten (draai draai met de ogen) dat hij van pure miserie gras moet eten.

Het verhaal van de kip

Ik had er al veel over gehoord.
Over die 6 kippen die van aan de taalgrens kwamen en uiteindelijk in de ouderlijke diepvriezer beland waren.

Of ik geen kip wilde om verse vol-au-vent te maken?
'Ach kom,' dacht ik,' 't is al een tijdje geleden en verse vol-au-vent smaakt altijd.'

De kippen bleken nogal kloeke juffrouwen te zijn. Volgens de overlevering zeker 3 kilo de beest. De gezonde lucht zeker?

 

Mijn snelkookpannetje kon het niet aan. Het grootste model in de familie -die van de mama- gelukkig wel.

De wortelkes

Vandaag nog eens afgezakt naar het hartje van de Vlaamse Ardennen. Mijn wiegske stond er ooit en het merendeel van de familie woont nog steeds tussen de mooie heuvels.

Een bezoekje levert naar goede gewoonte ook voordelen in natura op. Mijn grootvader heeft een prachtige moestuin die tevens ook industriële hoeveelheden groente en fruit opbrengt.

Zie ze blinken, dames en heren. De buit van de dag!

Dergelijke lekkernijen groeien hier voorlopig nog niet en eerlijk, ik ben er ook nog niet helemaal uit of ik een moestuintype ben: Gestructureerd en gedisciplineerd genoeg om toch iets te produceren aan het einde van de rit.

Laat ons zeggen dat er nog een lange weg af te leggen valt...

Btw: Het verhaal van de megakip heeft u morgen tegoed van mij!

Onzen Billie

Toen we naar hier verhuisden, was onzen Billie -Biel voor de vrienden- de eerste die ons groepje van twee kwam vervoegen.

Biel is de laatste zoon van Flavie, één van de katten van mijn ouders (tevens genoemd naar de oorspronkelijke bewoonster van hun doening). Na Biel werd Flavie gesteriliseerd. En ook onzen Biel kreeg een knipje van de dierendokter. Er zijn al genoeg sukkelaartjes zonder huisje en baasje.

Billie is een beetje een eigenwijs beest, zoals elke kat waarschijnlijk. Sinds de eerste vakantie dat Billie alleen thuis achterbleef, is hij goed gekend in ons gebuurte. Onze kleine profiteur wist zijn gepensioneerden uit te kiezen. Bij de ene een potje melk, bij de andere in de zetel in de veranda. De verhalen die wij hoorden toen we terug thuis kwamen...

Ook met onze directe buren H&N heeft Billie een goede band opgebouwd. Als we op reis zijn, geven zij hem eten. Hij mag -als enige kat- tot in de veranda komen en is volgens gebuur H een uitstekende ongediertebestrijder. Gebuur H zou eens moeten weten dat onzen Biel ook al eens duiven met ringetjes aan onze achterdeur gelegd heeft...

Onzen Biel weet dat hij van ons pluimvee af moet blijven, wat hij gelukkig ook doet. Van tijd tot tijd moet hij echter zijn mannelijkheid bewijzen. Dan vinden we vanalles op de mat aan de achterdeur. Zijn grootste prooi was een volwassen mannetjeseend. We vermoeden dat hij het dode beest gevonden heeft en er eens mee wou scoren. In de fond is onzen Billie een luie kat.

We waren zeer close met onzen Biel maar toen Eddie (Ed voor de vrienden - onzen border collie) in ons leven kwam, was de liefde langs Biels kant grotendeels over.

De eerste ontmoeting tussen Ed en Biel, op een koude winterdag, verliep als volgt.
Wij vooraan in de tuin met een klein zwartwit mormel. Biel achteraan in de tuin. 'Hoera, de baasjes zijn thuis! Tijd om binnen te gaan nietsdoen en nog meer niets te doen'.
Biel kwam lieflijk aangestoven over het gras, in volle galop, en op dat moment kwam Eddie -toen nog Eddietje- van achter een hoekje. Nog nooit heb ik een kat zo zien alles toesmijten! Vanaf dan was de relatie verzuurd.

Billie ging in hongerstaking. Wij gingen niet plooien. Dat hij er zijne kop bij legde. Na een aantal weken hadden we nog maar een halve kat en werden de premiummerken aangesleurd. Friskies, Whiskas... Ze zijn allemaal de revue gepasseerd en Billie draaide langzaam bij.

Onzen Ed is de braafheid zelve en onzen Biel, tjah, die maakt daar al eens graag misbruik van. Biel is ne lepen. Als Eddie moest blijven liggen, ging Billie er voor paraderen. En wat Eddie niet mag (achter de zetel kruipen en zo), deed Billie des te meer. Uitdagen, mijnheer, dat kan hij goed.
De motten die onzen Eddie gehad heeft van onzen Biel zijn niet te tellen. Eddie incasseerde.

Gelukkig kan ik u meedelen dat de twee heden ten dage best goed overeenkomen. Als ze elkaar 's morgens zien geeft Billie kopkes aan Ed terwijl die met zijn staart staat te zwiepen. Ik heb ons duo ook al eens betrapt toen Billie Eddie aan het tonen was hoe hij een muis moest vangen. Ed keek vol bewondering toe en frette de restjes op die Billie hem had nagelaten. Daarna hebben ze samen 'gespaugen'. Zoiets schept een band.

Vorige week stond onzen Biel 's morgens aan de achterdeur met een levend waterhoentje in zijn muil. Onzen Ed stond er op te kijken zoals een koe op een trein. Billie vond het blijkbaar tof dat het hoentje bougeerde en probeerde weg te lopen als hij het liet vallen. Hij liet het een paar meter lopen en nam het dan opnieuw te grazen. Een wreed spelletje waar ik snel een einde aan maakte. Niet op onzen hof. Het hoentje werd heelhuids terug geplaatst aan de beek en Billie kreeg die dag huisarrest.

En azo maakt ne mens nogal wat mee met zijn katachtigen!

Nieuwe bewoners...

We hebben nieuwe bezoekers en serieus, ik weet niet of ik er echt blij mee moet zijn of niet.
Een troep wespen is ingetrokken in één van onze -ongebruikte- koterijen. Ik ontdekte ze eerder vandaag per toeval tijdens het wieden. Blijkbaar zat ik in hun aanvliegroute.

Ik had nog zo gehoopt dat het bijen zouden zijn, maar nadere inspectie (geel-zwarte lijvekes in plaats van donzige bruin-zwarte lijvekes) wees uit dat het wespen waren.

Persoonlijk ben ik niet zo zot van beesten die kunnen steken -omdat ik soms de neiging heb op te zwellen na een beet/steek-, maar wespen zijn nuttig dus van mij mogen ze wel blijven: Leven en laten leven.

Vriend is alvast gefascineerd. Ik hoop alleen dat onzen Eddie in een zotte bui niet naar de beestjes begint te happen...

Als we allemaal proberen een beetje overeen te komen, nietwaar?

Op het verlanglijstje: Vlier

Toen ik nog een klein meisje was, stond steeds een flesje vlierbessensiroop in de kast. Bij een opkomende verkoudheid kregen zus en ik een lepeltje. Een zoete herinnering.

Mijn overgrootmoeder maakte het brouwsel. Jammer genoeg heb ik haar nooit om het recept gevraagd -ik was nog jong en onnozel- maar misschien heeft mijn oma het nog ergens liggen...

Later maakte ik kennis met vlierbloesemlimonade: zoete vlierbloesemsiroop die -zoals grenadine- aangelengd werd met plat water of spuitwater.

Het is  jammer dat de vlier blijkbaar vaak als onkruid beschouwt. Ik vind het persoonlijk een erg nuttige en mooie plant.

Annetanne heeft er een uitgebreide ode aan geschreven. (Opnieuw mooi meegenomen dat de vlier wel van een beetje vocht houdt...)

Meer vlierreceptjes vindt u hier.

Waarom De Woeste Tuin De Woeste Tuin is.

Voor mensen met voyeuristische neigingen (ik kijk graag binnen in andermans tuin) zijn er prachtige blogs en sites over fenomenaal mooie tuinen.
Er staan er al enkele bij de links. Ze zijn absoluut een bron van inspiratie en doen mijn vingers jeuken.

Vriend en ik, wij zijn maar beginnelingen maar we gooien onze ervaringen bij deze ook gezellig op het net. En omdat de vlag de lading een beetje moet dekken, gaan we voor De Woeste Tuin.

Onze tuin is momenteel ok; voor mensen van 't stad, voor wie niet zo voor groen is, voor wie nog nooit een egeltje in real life heeft gezien... Doorwinterde tuinders leiden we niet om de -hm- tuin: Er is nogal wat werk!

Maar er is ook een visie voor zeven are min een halfopen bebouwing en er is een wil. Dan moet er toch ook een weg zijn.

En hier is dus De Woeste Tuin met de bedoeling om alles te registreren: Onze vooruitgang, de mooie momentjes, de kleine ontdekkingen, de nieuwe beestjes...

En hoewel het doel belangrijk is -een aangename, groene, wilde, onderhoudsarme, diverse tuin met veel leven- is de weg minstens even belangrijk.

We zijn geen buxustypes -met alle respect voor buxustypes- en houden van een ontspannen sfeertje in de tuin dus hij mag best een beetje woest blijven, die tuin van ons, maar hij moet ook beseffen wie de baas is.

Er zijn new kids in town.

De tuin.

De tuin was er al toen wij hier kwamen.
Hij is lang en smal, klassiek van opbouw en nogal nat. In het midden ligt een groot grasveld en aan de buitenkanten staan planten.

Een groot stuk van de tuin wordt ingenomen door typisch Vlaamse koterij, opgetrokken met bouwoverschotten en afgewerkt met alomgekende Eternit-platen. Wilde wingerd heeft de koterij door de jaren heen bedekt. Groen in de zomer, rood in de herfst. Een mooie plant maar ze hoeft niet de hele tuin in te nemen. Als de koterij verdwijnt, wordt ze tot de orde geroepen.

Helemaal bovenaan de tuin -aan de binnenkort te verbouwen keuken- staan uit de kluiten gewassen blauwe coniferen. Ze  zorgen voor privacy -de buren zitten aan de andere zijde- en verbergen de stokoude mazouttank. Ze hebben hun beste tijd gehad en nemen nogal wat plaats in. De klimop van de buren is er doorheen gegroeid en zit al tot in ons gras. De mazouttank vliegt buiten bij de verbouwing en de afgeleefde coniferen mogen mee.

Voor de residentie van onze trouwe viervoeter Eddie is in het voorjaar een nieuw perkje aangelegd met onder andere lavendel, salie, 2 soorten vlinderstruiken en -mijn favorieten- seringen. Het wemelt er van insecten en vlinders. Leven in de tuin!

  

Voor Eddie's kennel en het nieuwe perkje moest een vuurdoornstruik sneuvelen die de volledige lap grond ingepalmd had en natuurlijk ook goed voorzien was van... wilde wingerd. Een heroïsche strijd werd bij ons uitgevochten! De wingerd steekt nog af en toe de kop op maar zal in dit hoekje toch het onderspit moeten delven.

Aan het einde van de tuin loopt een beek. Vroeger durfde de beek nog wel eens buiten de oevers te treden, maar tegenwoordig doet ze dat niet meer. Toch hebben we vaak wateroverlast. Aangezien de buren van beide kanten allemaal een stukje hoger zitten (hoe zou dat komen?), is het vooral onze tuin die -bij hevige regenval- het water verzamelt. Vroeger stond er gras maar dit heeft de voortdurende overstromingen niet overleefd.  In de zomer scheurt de schrale grond van de droogte. Op sommige plaatsen tiert weelderig onkruid. De bewoners zijn het gewoon.

De bewoners zijn pluimvee. We hebben twee Brandganzen (+ 2 jongen), 5 Indische loopeenden (+ 2 jongen) en 1 Zijdehoentje.
Een tijdje geleden hadden we nog 4 zijdehoentjes, maar na een aantal mysterieuze verdwijningen blijft alleen ons Victorine over. Ze krijgt terug gezelschap binnenkort. Alleen is maar alleen.

Het gras in het eerste deel van de tuin heeft het soms moeilijk (zeker de combinatie zompig gras + Eddie), maar staat nog steeds zijn mannetje. In de toekomst gaan we samenwerken met het water, in plaats van het te bestrijden. Er zijn genoeg planten en bomen die van natte voeten houden.

Mijn favoriete boom is onze berk. Die blijft absoluut.
En hij houdt van water.