donderdag 30 september 2010

Herfstblues

Hier geen poëtische lofzang op de herfst zoals bij Bart.
Ik heb de tuinmeubels binnengehaald en dat staat steevast symbool voor het einde van de zomer.
Ondanks het zonnige weer een pijnlijk moment.
Dag barbecues in de zon, dag glaasjes wijn op het terras tot diep in de nacht, dag koffietje voor dag en dauw in een ontwakende hof, dag buitenleven van 's morgens tot 's avonds, dag grasveld dat er niet modderig bijligt, dag vlinders, dag bloemetjes...



Het is weer gepasseerd, dedju.

donderdag 16 september 2010

De terugkeer van de hoentjes

Wie deze blog frequenteert, weet dat achterin de tuin een zompig gebied ligt dat bevolkt wordt door pluimvee en aanverwanten.

Begin vorige week heb ik mijn stoute botten nog eens aangetrokken om het hol in de grond dat doorgaat voor poel een beetje verder uit te diepen. (Een meerjarenproject, hm)
Het waterniveau was tot een minimum herleid en niets plezanter dan ploeteren in de more en in den trut (zoals wij dat plachten te zeggen in mijn hometown).
Een paar kruiwagens verder en een regenbuitje later stond ons vijvertje weer goed vol, tot groot jolijt van de bewoners.

Dat het toch wel goed toeven moet zijn in ons verzonken land, bewijzen de vrolijke waterhoentjes die af en toe ronddobberen op onze plas en vrolijk huppelen door het struikgewas. Ze komen van aan de beekkant en zijn meer dan welkom. Gastvrijheid vinden wij belangrijk.
Zoals ik eerder al schreef had Billie (onze predator-kat) een tijdje geleden zo'n exemplaar bij de lurven. Het werd levend en wel ter demonstratie gedropt aan de achterdeur. De kat kreeg huisarrest en het hoentje werd terug aan de waterkant geplaatst.
Ik had ze al een tijdje niet meer gezien en dacht dat we nooit van ze leven meer een hoentje zouden mogen ontvangen. Maar voorwaar; de hoentjes zijn lefgozers en hebben het voordeel dat onzen Billie niet echt een zwemmerke is.

Ik ben blij dat ze er zijn, die hoentjes. Zo blij dat ik soms wel eens een bordje zou willen hangen aan ons hek. Welkom vrienden, onzen hof is uwen hof! 
Maar dat zou er misschien een beetje over zijn...

dinsdag 7 september 2010

De dagpauwoog

Voor deze lieverds laat een mens al eens een paar struikskes netels staan, nietwaar?

maandag 6 september 2010

Het exoten-dilemma

Het grote exoten-dilemma handelt over onze reuzenbalsemienen.

Tot voor kort dacht ik (verkeerdelijk) dat deze hoge planten inheems waren.
Je ziet ze namelijk vaak aan waterwegen en ook in onze tuin hebben ze spontaan een plaatsje gevonden waar het goed groeien is.
Aangezien wij -in tegenstelling tot de meerderheid van het gebuurte- geen pesticidensproeiers zijn, staat ons stukje beekkant dus goed vol met reuzenbalsemienen en ander groen.


Ze heeft in mij nooit een vijand gevonden, die reuzenbalsemien, maar de voorbije week stond ik in dubio.
Moesten ze gaan of zou ik hen asiel aanbieden?

Uiteindelijk heb ik een beslissing genomen.
Momenteel blijven ze staan.
Eerst en vooral omdat ze horden hommels aantrekken.
Ten tweede omdat ik het zinloos vind de achtertuin nog een beetje kaler te maken en ik nog geen geschikte vervanger heb gevonden.


(Input altijd welkom!)

zondag 5 september 2010

Boeketje Woeste Tuin


Ook in de Woeste Tuin manifesteert de herfst zich al in kleine dingen.
De wingerd begint geleidelijk aan rood te worden en bloemen maken plaats voor bessen.
Tot diep in de voormiddag parelt het gras van de dauw en als de steeds minder krachtige zon 's avonds beneden de horizon zakt, valt kilte over de tuin.

Op zonnige dagen -zoals gisteren en hopelijk vandaag- trekt onze vlinderstruik nog een massa bezoekers. Vooral koolwitjes en atalanta's doen zich te goed aan de nog steeds weelderige bloemen.
Ook in het wespennest blijft bedrijvigheid.

Ik probeer de zomer te vangen met een boeketje. Naast de kamperfoelie, de lavendel en de vlinderstruiken zijn er nog maar drie soorten waar de bloemen stand houden: Phloxen, ongeïdentificeerd onkruid (?) en stengels met rode pluimen.

Ze staan reeds te pronken op de tafel in de living.