Wie deze blog frequenteert, weet dat achterin de tuin een zompig gebied ligt dat bevolkt wordt door pluimvee en aanverwanten.Begin vorige week heb ik mijn stoute botten nog eens aangetrokken om het hol in de grond dat doorgaat voor poel een beetje verder uit te diepen. (Een meerjarenproject, hm)
Het waterniveau was tot een minimum herleid en niets plezanter dan ploeteren in de more en in den trut (zoals wij dat plachten te zeggen in mijn hometown).
Een paar kruiwagens verder en een regenbuitje later stond ons vijvertje weer goed vol, tot groot jolijt van de bewoners.
Dat het toch wel goed toeven moet zijn in ons verzonken land, bewijzen de vrolijke waterhoentjes die af en toe ronddobberen op onze plas en vrolijk huppelen door het struikgewas. Ze komen van aan de beekkant en zijn meer dan welkom. Gastvrijheid vinden wij belangrijk.
Zoals ik eerder al schreef had Billie (onze predator-kat) een tijdje geleden zo'n exemplaar bij de lurven. Het werd levend en wel ter demonstratie gedropt aan de achterdeur. De kat kreeg huisarrest en het hoentje werd terug aan de waterkant geplaatst.
Ik had ze al een tijdje niet meer gezien en dacht dat we nooit van ze leven meer een hoentje zouden mogen ontvangen. Maar voorwaar; de hoentjes zijn lefgozers en hebben het voordeel dat onzen Billie niet echt een zwemmerke is.
Ik ben blij dat ze er zijn, die hoentjes. Zo blij dat ik soms wel eens een bordje zou willen hangen aan ons hek. Welkom vrienden, onzen hof is uwen hof!
Maar dat zou er misschien een beetje over zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten